Datum: 5 april 2019
Wedstrijd: 7*7 toernooi bij ZAC (35+)
Soort: Toernooi
Uitslag: Vierde plaats
Auteur verslag: Berry Koens
In aanloop naar het achtste 7×7-toernooi leek alles ons voor de wind te gaan. De trainingen op de woensdagavonden waren scherp en goed bezocht, de sfeer was goed, geblesseerden kwamen weer terug (soms nog sterker dan vóór de blessure). Dat zijn dan van die momenten, dat je eigenlijk denkt dat het té goed gaat. Doemdenken, hoor ik u zeggen. Niet helemaal onwaar…
Wat wil nu het geval? Drie weken voor dit toernooi valt onze belangrijkste speler uit met hamstringklachten. Nog geen paniek in de tent, hij staat immers bekend als een fitte, sterke pion. Alom wordt verwacht dat hij snel weer kan aansluiten. Het noodlot heeft echter een ander mening: twee weken voor dit toernooi moet hij weer afhaken. Nu wordt het toch serieus!
En ja hoor, in de week van het toernooi komt de onheilstijding: scheurtje bij de hamstring.
Daar waar je weken op traint, kan zo de afvalemmer in: patronen, automatismen, corners, vrije trappen. Bij al deze spelmomenten had deze speler zijn aandeel.
Nu zijn de manschappen van Bram van Duinen redelijk zelfsturend, dus met toch enig vertrouwen werd vrijdag 5 april afgereisd naar het zuidelijke complex van ZAC.
Emiel Scheffer, André Strijker, Elbert van den Ende, Berry Koens, Erik Riemens, Henri Eikenaar, Jan Klein Wentink, Paul van Emmerik, Essam Marzouk en de al eerdergenoemde Bram van Duinen gingen lijf en ledematen riskeren om de eindzege binnen te slepen.
“Into the great wide open”, zong Tom Petty (and the Heartbreakers) ooit. Deze omschrijving komt dicht bij ons gevoel van deze avond. Het grote, gapende gat dat we moeten zien op te vullen.
Gelukkig kon onze ongeluksvogel wel de weg naar het Jo van Marle Sportpark vinden om ons aan te moedigen en tactisch bij te staan.
Na wat geharrewar met het speelschema, mochten we in de tweede ronde opdraven tegen SVI. Het gemis van onze sterspeler wordt dan al snel gevoeld: 0-3 verlies. Daar kon geen kakelvers nieuw tenue iets aan veranderen. Vervolgens wacht het “Juve van de Boerendanserdijk”. Deze oude dame valt ons wel ten prooi. Na een wervelend stukje totaalvoetbal (goals van Erik en Henri) komen we op een comfortabele 2-0 voorsprong. Een verdwaald schot van een Berkummer zwabbert nog onhoudbaar in de rechterbovenhoek, maar dat is ook het enige zwart-witte wapenfeit. Winnen doen we niet vaak van Berkum, dus deze wordt gekoesterd. Het kan dus wel, zonder sterspeler!
In de wedstrijd tegen VSW gebeurt er iets wat zelden voorkomt: Paul scoort. En nog mooi ook! Nadat Essam en Erik de stand op 2-0 hadden gebracht, scoort Paul dus de derde. Dat zijn dan van die momenten waarvan je later zegt: “weet jij nog waar je was en wat je deed?” Niemand, maar dan ook niemand, heeft het nog over onze sterspeler, die dus blijkbaar níet zo node gemist wordt. Wat kan het toch raar lopen in het voetbalspelletje. Bij vlagen lijkt het er zelfs wel op, dat het lek boven is; dat het rotte stukje fruit uit de schaal is.
Zou dit dan toch de ideale samenstelling zijn? Het zou maar zo kunnen, zeker gezien het feit dat we het de komende weken op eigen houtje moeten doen. Zonder afjager, zonder verbindingsspeler, zonder Kopf-, Dreh- und Angelpunkt.
Enfin, nog 1 match te gaan deze avond: Wijthmen. Een echte match werd het niet. Nog voor het douchen afgedroogd met 0-4. En vervolgens wachten. Lang wachten totdat eindelijk de eindstand uit de speakers rolt. Op plek vier, met 6 punten: Be Quick’28 Heren!! Dat voelt toch als een meevaller. Net boven de middenmoot als een soort best-of-the-rest.
Helaas komt dit verslag niet uit de koker van de speler waarover al zoveel verteld is. Blijkbaar had hij ook een blessure opgelopen aan zijn handen en is zijn plechtige belofte om het verslag zo snel mogelijk te regelen, ook veranderd in een groot gapend gat. Gelukkig is ook dit gat weer vakkundig door het team opgevangen en gedicht.
Het volgende toernooi is op vrijdag 10 mei in Wijthmen. Graag tot dan!
