Meiden O17-1 speelt gelijk maar voelt zich winnaar

Eerste wedstrijd MO17-1 eindigde in 0-0, maar toch zijn we de winnaars!

Vandaag was het weer zover. De start van onze nieuwe competitie. Mooi weer, fris maar lekker een zonnetje er bij. Echter het leek allemaal zo mooi.

Achter dat zonnetje was het toch een klein beetje regen. Hoezo? Nou het was ons avondje er voor al duidelijk. Tessaii is ziek. En in het achterhoofd een Shiva en Akisha met dikke enkels. Dus druk in de weer voor extra versterking.

Ondanks dat Tessaii ziek was zou haar vader toch de honneurs waarnemen om te rijden volgens schema. Ik vind dit toch noemenswaardig  en waardeer zeer de betrokkenheid bij ons meidenelftal.

Hoewel dit duidelijk merkbaar is bij iedere ouder. Maar wilde dit toch even vermelden. Het mooiste was nog dat hij zelf ook ziek was, maar er toch stond. Aangezien wij met genoeg auto’s op de parkeerplaats stonden hebben we hem natuurlijk lekker naar huis laten gaan om onder de wol te kruipen. Onze redster in nood was gelukkig ook aanwezig want had geen idee wie Sem was. Elkaar even gauw de handjes geschud en voorgesteld stapten we in de auto’s om te vertrekken.

Dalfsen is gelukkig geen lange rit- en daar aangekomen eerst even genoten van een kop koffie. Want het “echte” werk moest straks beginnen. Zoals altijd waren de meiden al begonnen met een warming-up. Gaf ze aan dat ze nog een 10 minuutjes hadden omdat ik ze even wilde toespreken in de kleedkamer en hun de opstelling wilde bekendmaken.

Sem was onze hulp in nood en zou de positie van Shiva overnemen omdat zij geblesseerd was. En op dat moment kwam er nog iemand bij. 😟Judi gaf aan niet fit te zijn. Ohoh zo herkenbaar. Maar toch van start gaan. Top! Daar klonk het startsignaal – iedereen stond goed en we zouden direct flink gas er opzetten. Maar de tegenstander was dit schijnbaar ook van plan. Duidelijk werd dat beide partijen graag wilden voetballen.

En het was duidelijk zoals ik al had voorspeld: Dalfsen was een gedegen tegenstander waarvan we niet makkelijk zouden winnen. De eerste helft ging het dan ook aardig gelijk op. Geen van beide partijen kreeg echt uitgesproken kansen.

In de rust onder het genot van een kopje thee en ontbijtkoek namen we alles nog eens door. Wat ging fout- wat kon beter en ondertussen nl een Judi die het miet meer ging trekken om nog eens een helft te spelen. Lastig want tja – voor hebben we dan nov weinig power naar voren. Tessaii Judi Akisha ook duidelijk zichtbaar dat ze het zwaar had- dat werd lastig.

We spraken af dat als het 5 minuten voor tijd nog 0-0 had op het score-bord dat we dan Shiva terugzetten in de verdediging en dat Sem doorschuift naar voren.Zo gezegd zo gedaan gingen we met volle moed weer het veld op en het startsein werd gegeven. Meteen met de punt naar voren want we wilden die 3 punten hier pakken.

Wij waren sterker, begonnen ook sterker en verdienden gewoon die hoognodige ene goal. Maar hij viel maar niet. En ja dan zul je zoals zo vaak zien dat hij aan de andere kant valt. Maar Ohoh met grote OOO. Wat een paar enorme goede reddingen van Kim.

1 x klein foutje van Kim zelf- maar tjonge jonge wat maakte ze dat zelf weer goed zeg. Per ongeluk speelt ze haar tegenstander de bal in de voet waardoor deze ruimbaan kreeg om te schieten op goal. Maar met een enorme inspanning en duik zet Kim alsnog haar vingertoppen tegen de bal en wordt het een hoekschop. Dat was even spannend en was het even billenknijpen. Maar dat had ze toch even sterk opgelost. Verder speelde iedereen eigenlijk ook een foutloze wedstrijd. Maar ons probleem werd toch groter. Ook Shiva die al last had van haar enkel gebaarde vanaf de andere kant graag gewisseld te worden. Tja dat kon er ook nog wel bij🙁. Hierdoor viel ons plannetje in duigen. Shiva de laatste 5 minuutjes centraal en Sem doorschuiven naar voren.Toch bleven we onze kansjes houden en was het Bette die open kans kreeg. Maar het mocht vandaag gewoon niet zo zijn.

Eindstand 0-0. Terecht? Gezien de tweede helft? Nee en hadden we het verdiend om te winnen. Wat we vandaag wel lieten zien is dat iedereen knokte voor wat het waard was. Ik kan en mag iedereen eigenlijk bij naam noemen. Doe ik niet omdat ik kramp in mijn wijsvinger krijg van het typen. Maar iedere dame heeft alles gegeven en dat was vanaf de zijlijn duidelijk te zien. Sem die Shiva prima kon vervangen. Bette die sterk was in de spits. Demi die soms als een speer gebruik maakte van haar kwaliteiten- snelheid. Akisha met haar loopvermogen. Andere dames die ook achter de boel op slot hielden. Dames (wetende dat we vandaag eigenlijk lelijk begonnen met allerlei zieken en geblesseerden) hebben toch een duidelijk signaal afgegeven. Wij staan ieder met hart en ziel te spelen en hebben alles voor elkaar over.

Eindstand dan dus wel 0-0; maar voor mij daarom gezien de terechte winnaars voor vandaag.

Met sportieve groet, Richard Lohman (Coach MO17-1)