Het is de 1e competitiewedstrijd uit tegen en bij Zwolsche Boys waar een, dan nog gehavende, groep gasten samenkomt om met elkaar de competitie in te gaan. Sommigen kennen elkaar, anderen kennen elkaar een beetje of compleet niet. De trainer is voor velen een onbekend en niet de eerste die in de afgelopen weken voor deze groep stond. Hoe dan ook; de competitie is begonnen.
Er is inzet en beleving, maar ook strijd en haantjes gedrag. Wie is de beste en wordt de Bokito (red. het Alpha mannetje) in de groep? Er zijn wijsneuzen, clowns, denkers en jongsters? met het hart op de tong, serieuze voetballers en verborgen talenten. Er zijn 15 jarigen en 19 jarigen, jongens en mannen, maar bovenal liefhebbers! De liefde voor het spelletje voetbal is groot. Dat getuigt uit de trainingsopkomst die gemiddeld rond de 12-13 personen ligt. Voor een groep van 16 spelers en een JO19-2 team is dat ronduit goed te noemen.
Al direct worden de spelers geconfronteerd met een fanatieke trainer die de fysieke gesteldheid van de spelers tart. Planking, push-ups, sprints, cone-drills noem maar op, ze krijgen het allemaal voor de voeten. De trainer stimuleert de spelers steevast met de woorden ”gas op die lolly” wat niet dikwijls leidt tot gelach. Met hoesten en proesten, spierpijn en buitenadem klimt de groep langzaam op naar een fitte gesteldheid. Er heerst een goede sfeer en naarmate de competitie vordert beginnen spelers te merken dat zij fysiek verder zijn dan menig tegenstander. Kortom zij hebben een positieve ervaring gehad. Dit stimuleert de spelers nadien, ondanks dat ze een pest hekel aan het loopwerk hadden, om zich in te spannen. Want het leverde rendement op!
Niet alleen ontwikkelt het team zich op het gebeid van conditie. Ook op het vlak van samenspelen en presteren gaat het steeds beter. De resultaten zijn in de eerste competitie helft sterk wisselend maar per wedstrijd is er een duidelijke positieve ontwikkelingscurve zichtbaar. Dat uit zich vooral in het feit dat trainingsarbeid zich vertaalt naar uitvoering in de wedstrijden. Individuele taken worden automatisch opgepakt en uitgevoerd en het samen als team spelen begint met de wedstrijd in te dalen bij de spelers. Met kleine stapjes ervaren zij succes als zij samenwerken. Dat begint bij een samen goed uitgevoerde actie en krijgt definitief zijn beslag bij de eerste teamprestatie die leidt tot de overwinning. Toen dat besef bij alle spelers eenmaal wortel had geschoten werden er makkelijk grotere stappen gezet. Het mantra van elke wedstrijd bespreking was dan ook “samenwerken, met en voor elkaar werken”
Besef van eigen kunnen
Door veel oefenwedstrijden te spelen en 2 keer per week te trainen was het team in staat zich goed te ontwikkelen onder weerstand. En van elke wedstrijd werd geleerd. Elke 90 minuten wedstrijd of training namen zij mee naar de volgende pot. Elke week keken zij vooruit. En in het begin, eerlijk is eerlijk, keken zij ook naar onderen. Niet dat het degradatiespook hen bezig hield, maar laten we zeggen dat een platte wagen nog niet in zicht was, of zoals de wielerliefhebbers onder ons zouden stellen “Parijs is nog ver”.
Het was niet makkelijk, na de eerste verliespartijen kwam ook het gemor en de muiterij. Afzeggen voor trainingen, te laat komen, afspraken niet nakomen , noem maar op. Het was een moeilijke tijd voor de trainer om de spelers te laten geloven en ervaren wat hun potentie was. De trainer bleef maar praten over “we zijn bezig met een proces, dit past in het leerproces, we verliezen wel maar hebben heel goed gespeeld en stappen gezet”. De spelers keken hem wel eens aan alsof ie gek was, een enkeling sprak dat ook gewoon uit “jij bent niet goed bij je hoofd” “zie jij andere wedstrijden?”
Zo tegen de winterstop begint het team echt stappen te maken en is het aanbeland bij het punt dat wedstrijden moeten worden “binnengesleept”. Samenwerken, inzet, strijd, beleving alles moest zich gaan vertalen in 3 punten. Alleen dat zou het team over dit punt gaan helpen. Een wedstrijd binnenslepen uit het vuur zou deze groep het ultieme bewijs geven. Het was zo’n punt waar het team letterlijk zo’n strijd verloor, vervolgens gelijkspeelde( 3-3 WVF uit) en de keer daarop als winnaar (3-1 DOSK) uit de strijd kwam. Heel belangrijk zijn de vele positieve resultaten in oefenwedstrijden in november en december geweest. Daar ligt de basis van vooruitgang voor deze groep. Het is ongelooflijk mooi om dat te ervaren met een groep. Een belangrijk kantelpunt bij deze jongens. Individueel zijn er zo 5-6 spelers aan te duiden die door dit besef zichzelf een dienst hebben bewezen. Die het nodig hadden, die bewijs wilden van wat er mogelijk is. Zij waren bevrijd van negativisme en hebben zichzelf laten zien waartoe zij in staat waren. Natuurlijk de hele groep heeft dat ervaren, en ook voor alle andere spelers gold dat zij hierdoor beter gingen spelen en trainen. Maar voor die 5-6 spelers was dit zo fundamenteel belangrijk dat zij zich echt overgaven aan het teamproces. Gedurende een daarop volgende periode zat iedereen “in het karretje” een enkeling sprong er nog wel eens uit( het waren bij tijd en wijlen net kikkers in een emmer) en ging duwen of trekken maar altijd voorwaarts, nooit tegenstribbelend of frustrerend.
2016 wordt dan ook met een goed gevoel afgesloten en het lijkt erop de uitgesproken doelstelling, eindigen tussen plaats 8 en 5, in zicht is.
Geloof in eigen kunnen
Er zaten slechts 2 weken tussen de laatste training van het oude jaar en de eerste training van het nieuwe jaar. Maar het leken wel lichtjaren! Na de kerstborrels en oliebollen leek de dynamiek te zijn verdwenen. Er was weer negativiteit, afzeggingen, afgelastingen etc. de groep was weer een aantal weken teruggeworpen in de tijd. Of toch niet? Ze zijn grillig, tieners met snel wisselende interesses, een spanningsboog van maximaal 12 minuten.
Een uitzending van Pauw, waar een hoogleraar inzicht gaf in de ontwikkeling van het tienerbrein, bood de trainer weer houvast en inspiratie. Ondanks alle teleurstelling, met name ingegeven door het winterse weer dat zorgde voor afgelasting van trainingen en wedstrijden, pakt de groep het ritme mondjesmaat weer op. Slechts 2 competitiewedstrijden in 2 maanden tijd en een enkele oefenwedstrijd zijn niet bepaald een ideale voorbereiding op de 2e seizoenshelft zullen we maar zeggen.
Toch kan het team inmiddels omhoog kijken. De doelstelling is inmiddels dan al de positie op de ranglijst geworden. En er lonkt meer. De nummer 5 plek moet haalbaar zijn. En dat zou geweldig zijn.
In de week van 18 maart speelt het team een oefenwedstrijd uit tegen SVVN JO19-1 in Nijverdal, dan nummer 2 in de andere 2e klasse. Met de wedstrijd tegen CSV ’28 in het verschiet probeert de groep iets nieuws om deze sterke tegenstander te bespelen. Met een 1-4-4-2 systeem speelt het de tegenstander helemaal zoek en oogst veel complimenten van het publiek aldaar. Zonder 1 training op dat systeem maakt de groep dit zich in no time eigen. Prachtig. Hoe jammer is het dat de wedstrijd daarna tegen CSV ’28 alsnog verloren gaat. Maar oké, dat kan gebeuren. De winst zit hem in die ene oefenwedstrijd.
Na deze wedstrijd herpakt het team zich uitstekend en heeft het besef van eigen kwaliteiten plaatsgemaakt voor geloof in eigen kunnen. In dit stadium van de competitie wordt het team niet meer verslagen, speelt 2x gelijk en wint verder alle wedstrijden. Een echt teamprestatie. Een beloning voor de ontwikkeling van deze jongens
Het ging zo goed dat er zelf gestuurd werd op de ambitie, een plaats bij de eerste 3! Vlak voor het einde van de competitie trekken HTC en Lelystad zich terug en verdwijnen er 7 punten uit de resultaten van Be Quick ‘28 JO19-2. Een tegenvaller. Desondanks eindigt dit team op de 5e plaats, in punten gelijk met de nummer 4 en slechts 5 punten achter de nummer 3. Het is het beste JO19-2 team en laat menig JO19-1 team achter zich. Als het dan toch om resultaten gaat dan is dit voor deze groep een prima prestatie.
Veel belangrijker is de ontwikkeling van de groep en de individuen. Sommigen kregen de kans zich te meten in JO19-1 andere mochten met een Beltona wedstrijd meedoen. Allemaal mooie ervaringen.
Ook ik heb veel geleerd van en met dit team. Voor mij als trainer was het intensief en soms ook echt wel intens. Helko, Bert en Christel hartelijk dank voor jullie steun en inzet. Wij hebben dit met elkaar maar mooi voor elkaar gebokst!
Edwin Benning
Trainer
